مختصري از زندگي نامه امامزاده زین الدین (حسین) مدفون در شهر طاقانک شهرکرد
نسب شریف امامزاده حسین ملقّب به زین الدین مدفون در شهر طاقانک شهرکرد با ۱۲ واسطه به حضرت امیرالمومنین علی منتهی می‌شود که از قرار‌ذیل است:
امامزاده حسین ملقّب به زین الدین بن عقیل بن حسین بن محمد بن علی بن ابی القاسم اسحاق الصابونی بن حسن الصابونی بن اسحاق بن عبدالله الثانی رأس المذری بن جعفر الثانی بن عبدالله بن جعفر الاصغر بن محمّد الحنفیه بن امام علی امیرالمومنین.
وی سیّدی جلیل القدر، عظیم الشان و عالمی فاضل و متدیّن بود. نام اصلی او سیّد حسین علوی است اما به جهت زهد و تقوی و نیز عالم بودن او به زین الدین، یعنی زینت دهنده دین ملقّب شده است. علّت شهرت او در منطقه به شیخ زین الدین، بدان جهت است که وی عمر طولانی نمود از اینرو به شیخ زین الدین حسین خوانده می‌شد.
علّامه نسّابه ابن مهنّا، از اعلام قرن هفتم هجری، ضمن اشاره به نسب شریف او؛ دربارة پدر بزرگوارش می نویسد که او فقیه، محدّث و مصنّف بوده است. سیّد مهدی رجایی به استناد برخی از کتب معتبر انساب، ضمن اشاره به پدر امامزاده حسین زین‌الدین، می‌نویسد: او در اطراف اصفهان و فارس نسل دارد که اشاره به امامزاده سیّد حسین زین الدین است.
پسر عموهای زین الدین، در قم، ری و شهر قزوین از بزرگان سادات آنجا و از فقهای بزرگ به شمار می‌آمدند. علمای انساب می‌نویسند: المحمدیّه بقم من الفقها، بقزوین من الرؤسا و بالری من العلماء.
رافعی در کتاب گرانسنگ التدوین خود، جمع کثیری از سادات محمدی را ساکن قزوین می داند که جملگی آنان از محدّثین بزرگ شیعه به شمار می‌آمدند.
ظاهراً اجداد سیّد زین‌الدین حسین، پس از سکونت در مدینه به ری و از آنجا به قزوین و سپس به مصر و از آنجا به اصفهان مهاجرت می‌کنند که شخص بارز آنان سیّد عقیل بن حسین محمدی، پدر امامزاده زین‌الدین حسین است. پسر عموهای وی به فسا، شیراز نقل مکان نموده و‌پس از اقامت و نقلِ اخبار اهل بیت در همانجا وفات نموده و اینک دارای گنبد و‌بارگاه می‌باشند.
متأسّفانه در منابع موجود از تاریخ تولّد و وفات سیّد حسین و پدرش سیّد عقیل اشاره ای نشده است، اما از آنجاییکه رافعی در کتاب تدوین نام آنان را ذکر نموده می توان احتمال داد که در قرن پنج هجری می‌زیسته اند.
منابع:التذکرة فی انساب المطهره: ۲۷، المعقبون من آل ابی طالب ۳: ۳۸۹، الفخری فی انساب الطالبیین: ۱۶۷، دانشنامه بقاع و اماکن متبرکه ۵: ۱۸۶٫